Zorg voor elkaar

Het klinkt zo eenvoudig: zorg voor elkaar. Maar het is niet altijd makkelijk om werkelijk voor een ander klaar te staan. Soms zie je dat iemand worstelt, twijfelt, met moeite boven water blijft. Durf je dan de stap te zetten om een gesprek aan te gaan? De vraag stellen: “Hoe gaat het met je?”. Een eenvoudige vraag. Soms te makkelijk gesteld. Vaak te snel beantwoord. Het is maar zelden dat deze vraag overgaat naar een gesprek waarin je zorgen uitspreekt. We zijn het ontwend. Het voelt ongemakkelijk; een gesprek voeren over wat er in iemand hoofd en hart omgaat. Het is al snel te soft. Zweverig.

Wat als je even geen oplossing meer ziet?
In mijn werk (en privé) leer ik veel over de waarde van “het gesprek aan gaan”. Maar tussen iets belangrijk vinden en het vervolgens gaan doen, dat vraagt een flinke stap. Voor iemand zoals ik, afkomstig uit een niet-lullen-maar-poetsengezin is dat best spannend. Bij ons thuis werd er niet bij een bakkie thee over eventuele problemen gesproken. Als je een probleem hebt, dan los je het op. Zo simpel is het. Maar wat als je even geen oplossingen meer ziet?

In de land- en tuinbouw lijkt het aantal mensen dat “(even) geen oplossing meer ziet” toe te nemen. Boeren en tuinders die twijfelen over de toekomst van het bedrijf, de rekeningen niet meer kunnen betalen of gebukt gaan onder de kritiek van de maatschappij. Hoe je daar mee omgaat en de druk die je daardoor voelt is voor elk mens anders. Net zoals ieder persoon op een andere manier hulp nodig heeft. Gelukkig zijn er om die boer en tuinder heen steeds meer mensen die het gesprek aan durven te gaan, die hulp bieden.

Voorbij schroom en ongemak
Adviseurs, dierenartsen, collega-boeren en -tuinders, enorm betrokken mensen die hun eigen schroom en angst aan de kant zetten zodat een ander zijn verhaal kan doen. Niet iedereen praat makkelijk over emoties, over persoonlijke zaken. Soms zie ik dit terug in een soort ongemak bij de mensen waarmee ik werk. Het onderwerp levert spanning en twijfel op: “Moet ik wel …., stel nou dat,…. ben ik de persoon die….”. Wanneer ze dan toch in gesprek gaan – vanuit zorg voor elkaar – dan kan ik alleen maar trots zijn op iedereen die er op deze manier voor de ander durft te zijn.