Tijd om te verdwalen

De ganzen laten zich vanmorgen goed horen. Ik kijk naar boven om ze te zien, maar een dichte mist belemmert het zicht. Terwijl ik verder loop met de hond bedenk ik me dat deze dag een soort verbeelding is van hoe bepaalde perioden in je leven verlopen. Soms voelt het alsof je in een dikke mist verdwaald raakt. Je weet dat er bepaalde zaken in je omgeving zijn, dat er wegen zijn naar rechts of links. Maar het slechte zicht maakt dat je niet zo goed vooruit durft. Je mist overzicht, helderheid. Dat punt waar je naar toe wilt heb je niet scherp.

Verdwalen maakt dat je als vanzelf vertraagt. In plaats van doelgericht door te gaan, ben je genoodzaakt om je opnieuw oriënteren. Dat is best lastig wanneer je het liefst van probleem naar oplossing springt. En weer door. In de agrarische sector, waar de boeren en tuinders echt van aanpakken weten, is er vaak geen tijd om stil te staan. Dan wil je niet verdwalen. Geef ons duidelijkheid, dan kunnen wij doen waar we goed in zijn: voedsel produceren.

Hoe zou het zijn om het gebrek aan duidelijkheid te gebruiken om je eigen lijnen uit te zetten? Wat vind ik nu echt belangrijk in het boer zijn, in het leven? Wat geeft mij het meeste plezier? Waar wil ik vol vuur voor gaan? Waar ik nu “boer” schrijf, daar kun je ook bestuurder, adviseur of een andere dienstverlener neerzetten. Wat zouden al deze mensen doen wanneer ze echt verdwalen? Waarschijnlijk nadenken over wat voor hen echt belangrijk is in het leven, wat ze gaan doen als ze de weg weer terugvinden, terugdenken aan plezierige momenten, etc. Gedachten die maken dat de mist weer optrekt en jouw weg weer zichtbaar maken. Fijn, want verdwalen kan goed voor je kan zijn, maar uiteindelijk wil je toch weer verder. Op dezelfde voet of net even anders.