Lucht, leegheid, liefde

‘Best fijn dat ik nu niet elke week naar x hoef’, een uitspraak die ik afgelopen week meerdere keren gehoord heb. In dit geval kan x staan voor van alles. De wekelijkse voetbaltraining, de zang, de verplichte weekstart met collega’s. Het wegvallen van dit soort activiteiten geeft lucht die veel mensen best kunnen gebruiken. Zelf ben ik vooral blij met de ruimte die het geeft om achterstallig werk te doen en om nieuwe ideeën met anderen te bespreken. En het voornaamste: tijd om stil te staan bij alles wat belangrijk voor me is en wat er de laatste maanden is gebeurd.

Onvoorstelbare leegheid

De sociale isolatie die steeds meer vorm krijgt, heeft zo zijn voordelen. De nadelen tekenen zich echter ook steeds scherper af. Bij mijn eigen moeder zie ik wat het betekent wanneer je sinds kort in een verpleeghuis zit en nu zonder familie hieraan moet wennen. “Zie” tussen aanhalingstekens, want we kunnen niet op bezoek.  Voor haar ontstaat er een leegheid die amper voor te stellen is. Sociaal isolement maakt dat mensen alleen komen te staan, zich eenzaam voelen. Dit heeft grotere impact dan we soms in de gaten hebben. Geen contact met anderen zorgt voor schrijnende situaties. Denk aan de kinderen die een zware thuissituatie hebben met bijvoorbeeld misbruik of mishandeling. Deze kinderen hebben nu geen school of sport als vlucht uit hun situatie. Of de daklozen die geen plek meer vinden omdat opvanghuizen sluiten.

Saamhorigheid en kracht

Voorbeelden te over van hartverscheurende persoonlijke verhalen waarbij mensen afgesloten raken van persoonlijk contact. Gelukkig ook voorbeelden te over van mensen die vol energie proberen om er juist voor de ander te zijn in deze tijd. Acties om kaarten te sturen naar ouderen, het aanbod om boodschappen te doen voor anderen of om als vrijwilliger bij de Luisterlijn aan de slag te gaan.

Ieder van ons heeft invloed op hoe we zelf én als samenleving deze periode doorkomen. Bovenstaande voorbeelden laten zien dat we vanuit ons hart proberen om er voor anderen te zijn, zodat sociale isolatie geen leegheid hoeft te zijn. Geen “niets” waarin we verzanden. Dat brengt saamhorigheid en kracht boven. En liefde. Voor het leven en al het moois wat het te bieden heeft.

PS: de foto bij deze blog heeft een eigen verhaal. Oud-collega Kirsten van Gortel leest via Facebook over mijn moeder in het verpleeghuis en besluit een kaart voor haar te maken. Hoe liefdevol.