Don’t hold me down

Muziek maakt blij, droevig, melancholisch, uitbundig. Muziek vormt herinneringen en andersom. Soms zijn het de teksten, andere keren raakt juist de melodie diep in je hart. Tijdens de week “100 uur voor KWF” van NPO radio 2 kwam Roller Coaster van Danny Vera talloze keren voorbij. Telkens met een ander persoonlijk verhaal. De allereerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik binnen tien seconden betoverd. Voor mij gaat dit nummer over het zoeken naar mijn eigen weg. Onderzoeken zonder te weten waar ik terecht kom. Een weg vol pieken en dalen waarin ik in elke bocht merk en voel dat ik onvoorwaardelijke steun krijg.

Vaak vind je in een tekst de woorden die op dat moment bij jou passen. Je zoekt bijvoorbeeld naar wat je nodig hebt of wat kracht geeft. Gisteren tijdens het festival Tuckerville dacht ik voor het podium bij The Teskey Brothers over hun tekst:

Hold me, don’t hold me down
Carry me, but keep my feet on the ground
I’ll hold you, I won’t hold ya down
Carry you, but keep your feet on the ground

Dat past precies bij het zetten van grote stappen en af en toe een duw(tje) vooruit krijgen. Soms moet iemand je vasthouden, zonder je tegen te houden. Je vooruit helpen, zonder dat je het contact met de grond verliest. Voor mij gaat het om steun krijgen en geven. Je bepaalt altijd zélf welke stappen je zet.