Achterhoek

“Wat heb jij met de Achterhoek?”, vraagt Willy Hermans in een kennismakingsgesprek met Stichting Pak An. Tja, ik val stil. Ik heb zoveel met de Achterhoek, dat is amper in woorden uit te drukken. Tussen mijn twintigste en dertigste was de Achterhoek de spil in mijn leven. Aan de bar bij Radstake, in de veewagen naar Normaal in Toldiek, meezingen met Boh Foi Toch, de Combinerace, de eerste jaren Zwarte Cross, noem maar op. Met volle teugen genieten. Maar dat gevoel voor de Achterhoek gaat verder dan feestvieren. Het gaat over waarde(n)volle tradities, het wonen in een buurtschap, er voor elkaar zijn in mooie en in zware perioden, het maken van vrienden en het verlies daarvan.

De vraag van Willy bleef een paar dagen hangen. Gaandeweg kom ik er achter dat mijn gevoel bij de Achterhoek een typisch voorbeeld is van “iets” wat niet in woorden te vangen is. Tot ik een artikel lees in Flow over Saudade (het is nogal een sprong; van Høken naar de Flow). Een woord dat kennelijk net zo onvertaalbaar is naar andere talen als het Nederlandse woord gezelligheid. Saudade is een mengeling van gevoelens als; gemis, liefde, verlies, melancholie. Het is een bepaalde gemoedstoestand die in mijn geval zorgt voor verbondenheid met de Achterhoek. En om het verhaal rond te maken: vanwege die verbondenheid heb ik mij als coach gemeld bij Stichting Pak An. Handen uit de mouwen. Anpakken, om met Achterhoekse positiviteit en energie te werken aan een meer dan leefbare regio!