Losse zinnen

Een podcast opnemen is niet genoeg. Vanaf de eerste handdruk, de eerste stap op het erf zou een geluidsband mee moeten draaien. In de tijd dat ik schreef voor Veeteelt wist ik dat mijn schrijfblok mee moest wanneer we na een gesprek aan de keukentafel het erf op liepen. Speciaal voor die mooie persoonlijke uitspraken. Maar, zo makkelijk werkt het met podcasts nu eenmaal niet.

Een voorbeeld is het korte gesprek met de familie Teunissen, staand in de keuken na de podcastopname met Robbin Teunissen. ‘Soms knijp ik Robbin even in de arm als we ’s avonds door het nieuwe gebouw voor de kinderopvang lopen. Het is amper voor te stellen dat we dit echt samen neerzetten.’ Robbins zus Daphne Teunissen grijnst van oor tot oor als ze dit zegt. Zo rond de dertig jaar oud voelen ze zich best jong om zo’n grote stap te zetten, maar toch staat er nu een groot nieuw gebouw voor kinderopvang Boerenhummeltjes vlakbij het melkveebedrijf.

Broer en zus werken samen en toch apart: Daphne aan het roer van het grote kinderdagverblijf en Robin werkt, samen met zijn ouders, op het melkveebedrijf aan zijn lijst met grote en kleine projecten die nooit afraakt. Daphne: ‘Mijn opa zei altijd, als je geen wensen en dromen hebt dan ben je dood.’ Laat Robbin nu precies hetzelfde in de podcast zeggen, met als aanvulling: ‘Je hebt altijd wel iets te wensen klein of groot. Iets om voor te leven en voor te gaan.’ En die wijsheid staat wél op band.

Ik hou van dit soort korte gesprekken. Een willekeurige losse zin of een gevoel dat ontstaat kan maandenlang regelmatig terugkeren in mijn hoofd. En in dit geval komt dat gesprekje alsnog in tekst terug. Te mooi om niet te delen.

Wil je meer weten over het bijzondere ondernemerschap van melkveehouder Robbin Teunissen? Luister hier de podcast van VK-Oost: